بنیاد بین المللی حفظ قران کریم

بیش از 8 سال از مطالبه رهبر معظم انقلاب (مدضله العالی) در دیدار با جامعه قرآنی که 11 مرداد سال 1390 ایراد شد گذشته است

 در آن دیدار معظم له فرمودند : “ما ان شاء الله باید 10 میلیون حلفظ قرآن داشته باشیم”

8 سال است که متأسفانه متولیان قرآنی کشور نتوانسته اند حتی بخش کوچکی از این مطالبه را محقق نمایند.

8 سال است که ارگان های مجری برنامه های قرآنی با موازی کاری، سنبل کاری، تدوین برنامه های بی کاربرد و … فقط اعلام موجودیت می کنند و عملاً برنامه ای مدون برای تحقق فرمایش ایشان ندارند.

8 سال است اجماعی برای فعالیت های قرآنی کشور هنوز شکل نگرفته و هر ارگان به صورت خود رأی و متفرقه مشغول به اصطلاح ترویج فعالیت های قرآنی است و بیش از اینکه ترویج فعالیت قرآنی مد نظر باشد گزارش عملکرد و آمار و ارقام اولویت دارد.

8 سال است نهاد هایی برای تحقق این مطالبه شکل گرفته که اولاً هیچ کارایی قابل قبولی ندارند ثانیاً نهادها و سازمان های دیگر ماهیت وجودی و ساختاری آن را قبول ندارد.

در طول این 8 سال اگر برنامه های مدون و کاربردی طرح ریزی می شد و همه ارگان ها و نهاد های فرهنگی و قرآنی کشور پای کار می آمدند و با هم متحد می شدند و از تمامی ظرفیت های موجود کشور استفاده می کردند امروزه شاید شاهد جشن تربیت ده میلیون حافظ قرآن کریم می بودیم !!!

برای حفظ کل قرآن اگر روزانه نصف صفحه حفظ شود( با احتساب تأمین اوقات فراقت و رفع دغدغه های فردی ) 4 سال نیاز است که شخص وقت بگذارد و حافظ کل شود.

حال اگر در طول این 4 سال تمامی ارگان ها و نهادهای فرهنگی و قرآنی با تدوین و تولید برنامه های کاربردی از افراد پشتیبانی می کردند آیا این نتیجه بهتر محقق نمی شد؟

اگر بودجه هایی که برای ترویج فعالیت های قرآنی در کشور هزینه می شود و متأسفانه اثری هم در جامعه ندارد! در طول این 4 سال برای تشویق و ترقیب حافظان قرآن صرف می شد آیا نتیجه حاصل نمی شد؟

کندترین ذهن ها هم بعد از گذشت نهایتاً 6 سال می توانند کل قرآن را حفظ کنند (یعنی روزانه 3 خط ) به شرط این که تحت حمایت باشد، اما تا کنون 8 سال از مطالبه رهبر معظم انقلاب گذشته یعنی متولیان فعالیت های قرآنی و فرهنگی کشور حتی برای کندترین ذهن ها هم برنامه ریزی نکرده بودند که امروزه این مطالبه محقق شود و همچنان این ماجرا ادامه دارد و برنامه ریزی که هیچ؛ عزمی هم برای این کار مشاهده نمی شود.

واقعیت این است که با طرح این سوال که سوره بلد با کدام آیه شروع می شود  1. لا اقسم بهذا البلد      2. لا اقسم بذالک البلد و ارسال گزینه صحیح به شماره پیامکی فلان کسی حافظ قرآن نمی شود حتی جزء سی

تدوین و ساخت این گونه فعالیت های بی کاربرد و مضحک و استفاده نا صحیح از ظرفیت های اطلاع رسانی کشور صرفاً جنبه درآمد زایی و سنبل کاری دارد نه تربیت حافظ.

8 سال است این رویه ادامه دارد و همچنان با همین فرمان، فعالیت های قرآنی کشور در حرکت است حرکتی که مقصد خاصی ندارد و بیشتر ناکجا آباد مد نظر است!!!

روزگاری در طول 8 سال جنگ تحمیلی با اتحاد و عزمی جهادی توانستیم کشور را از گزند دشمن متجاوز حفظ کنیم اما امروزه در طول 8 سال، و در جنگ نرم که به فرموده حضرت آقا “از جنگ نظامی، اگر خطرش بیشتر نباشد، کمتر نیست” با صرف نظر از بعضی استثنا ها نتوانسته ایم دست آورد قابل توجهی داشته باشیم !!! 

در این مقال اسمی از ارگان یا نهادی نیامد که خدایی نکرده به ساحت قدسی آنان!!! بر نخورد البته برای خوانندگان عزیز اظهر من الشمس است.

در این رابطه حرف زیاد است و در این مقال از حوصله خوانندگان خارج. ان شاءالله به وقتش با سند، ادله و برهان و با ذکر نام اشخاص و ارگان ها و نهاد ها در این باره سخن خواهم گفت  

دارم اسرار بسی در دل و در جان مخفی                اندکی زان همه بسیار بگویم یا نه؟

به قلم: ایمان منصوری

mansouri1060@

این روز ها بحث انتخاب کابینه در کشور مطرح است و هر کسی به نحوی در خصوص انتخاب اعضای کابینه حرف می زند
بعضی ها دنبال سهم خواهی هستند ، بعضی ها انتظار دارند کابینه فرا جناحی باشد ، بعضی ها تعهد و تدین را ملاک انتخاب قرار می دهند و …
ما فارغ از هرگونه دیدگاه سیاسی می خواهیم نظر قرآن را در انتخاب افراد برای سپردن مسؤلیت به آنها مدنظر قرار بدهیم و از این منظر فرد صالح و شایسته را برای گماردن به کار تشخیص دهیم :
قرآن که به تعبیر خودش (تِبْيَنًا لِّكُلِّ شَىءٍ) است (وَ نَزَّلْنَا عَلَيْكَ الْكِتَابَ تِبْيَنًا لِّكُلِّ شَىْءٍ ) و هدایت و رحمت و بشارتی برای مسلمنان است (وَ هُدًى وَ رَحْمَةً وَ بُشْرَى‏ لِلْمُسْلِمِين) (سوره نحل آیه 89) در خصوص انتخاب اشخاص برای مسؤلیت ها قاعدتاً باید معیار مشخص کرده باشد و این معیار ها را ما با تدبر در آیات قرآن باید بشناسیم و آن را در انتخاب افراد برای مسؤلیت ها ملاک قرار دهیم .

در ماجرای حضرت موسی (ع) بعد از اینکه آن حضرت گوسفندان دختران شعیب (ع) را آب داد حضرت شعیب (ع) او را خواست تا مزد آب دادن (به گوسفندان) را به او بپردازد . بعد از دیدار حضرت موسی (ع) با حضرت شعیب (ع) يكى از آن دو (دختر) گفت: «پدر! او را استخدام كن، زيرا بهترين كسى را كه مى‏توانى استخدام كنى آن كسى است كه قوىّ و امين باشد .

(قَالَتْ إِحْدَئهُمَا يَأَبَتِ اسْتأْجِرْهُ إِنَّ خَيْرَ مَنِ اسْتأْجَرْتَ الْقَوِىُّ الْأَمِين) (سوره قصص آیه 26)

از این آیه به خوبی پیداست که قوای جسمانی و امانت داری دو شاخصه انتخاب افراد برای سپردن مسؤلیت به آنها است .

اما قرآن تنها این دو خصلت را کافی نمی داند و ویژگی دیگری را برای کارگزاران معرفی می کند .

در ماجرای حضرت یوسف (ع) بعد از اینکه آن حضرت خواب پادشاه را تعبیر کرد پادشاه او را فرا خواند تا از نزدیکان دربار باشد (وَ قَالَ الْمَلِكُ ائْتُونىِ بِهِ أَسْتَخْلِصْهُ لِنَفْسِى) و چون پادشاه با او صحبت کرد گفت: «تو امروز نزد ما جايگاهى والا دارى، و مورد اعتماد هستى!» (فَلَمَّا كَلَّمَهُ قَالَ إِنَّكَ الْيَوْمَ لَدَيْنَا مَكِينٌ أَمِين) (سوره یوسف آیه 54)

یوسف (ع) فرمود : «مرا سرپرست خزائن سرزمين (مصر) قرار ده، كه همانا من نگهدارنده و آگاهم!» (قَالَ اجْعَلْنىِ عَلىَ‏ خَزَائنِ الْأَرْضِ إِنىِّ حَفِيظٌ عَلِيم) (سوره یوسف آیه 55)

این آیه نیز به صراحت بیان می کند که مسؤلیت باید به کسی سپرده شود که علیم باشد و علم انجام آن کار را داشته باشد .

بنا بر این با توجه به آنچه گفته شد قوای جسمانی ، امانت داری و کاردانی از ویژگی های تعیین افراد برای سپردن مسئولیت به آنها است .

با این معیار می توان از بین افرادی که برای پست های مختلف وزارت مد نظر هستند کسی را که بهترین شرایط را دارد برگزید و به کار گمارد .

بدون شک اگر معیار هایی را که قرآن تبیین می کند ملاک قرار گیرد و افراد بر اساس آن انتخاب شوند همه کار ها ختم به خیر می شود و اوضاع معیشتی مردم به سامان می رسد .

البته آنچه گفته شد صرفاً جهت انتخاب وزرا و تشکیل کابینه نیست بلکه می بایست در همه امورات زندگی و کاری حتی در انتخاب افراد برای پایین ترین مسؤلیت های اجتماعی فصل الخطاب قرآن باشد و معیار های قرآن مورد توجه قرار گیرد .
در این رابطه روایاتی از معصومین (ع) نیز وجود دارد که تفسیر گویای آن آیات است که به جهت اختصار در کلام از پرداختن به آنها خودداری نمودیم .

به قلم : ایمان منصوری